Vergeet de werkelijkheid en geloof in wat je wil geloven!
maandag 2 december 2013 @ 07:23  0 stares
Soms vraag ik me dingen af, af waar je bent. Dichtbij of ver, misschien ergens tussenin? Is het donker, donker daar waar jij bent. Zie je mij vanaf daar, want ik kan jouw hier niet zien en ondanks mijn handen rijken en mijn ogen staren zie ik niets. Als ik naar huis fiets terwijl ik mijn hoofd richt op de enkele sterren die twinkelen, amper krijgen ze aandacht, maar ze lijken alles te verhelderen en te zeggen dat er iets is om even hard terug te twinkelen. Kan jij ze ook zien, kan je ze tellen net zoals ik ze nu tel? Kan je nog steeds zo verdwaald zijn zoals ik nu, maar net als mij op een of andere manier een weg vinden om op het juiste pad terecht te komen.  Is het donker daar? Ben je verdwaald? Ben je bang van alles wat je niet kent? Ik kan geen draad vinden die mij terug naar jou brengt, maar ik weet wel een paar boeken en films liggen die je zeker mooi had gevonden en mij herinneren aan jou. Ben je ver, dichtbij of ergens tussenin?  Het maakt niet uit, want in een stukje van elk van ons twinkel jij zo hard als de sterren waar ik nu naar kijk, maar.. is het donker waar je nu bent?  



Ze zeggen dat mentale pijn meer pijn doet dan eender welke pijn. Hersenen die niet stoppen met denken en dezelfde zin steeds opnieuw blijven herhalen. Elke keer opnieuw dezelfde pijn die niet verzacht. Een wonde groeit toe en de pijn verdwijnt, maar mentale pijn voelt aan alsof je vast zit. Je zit vast tussen vier muren, groot of klein. Het enige wat je weet is dat je er niet uit kan klimmen, kruipen of lopen. Je zit te staren naar de muren en je hebt geen idee of het nu dag of nacht is. En ondanks de ruimte gehuld is in stilte, hoor je alleen de stem van  je geweten. Dingen die je niet wilt herinneren, dingen die je was vergeten en dingen die je had kunnen doen, herhalen zich ontelbare keren. Het geeft niet of je de tel kwijt raakt want je weet dat het niet zal stoppen. Pijn geneest wanneer de wind voorbij waait, maar ik persoonlijk wil niet dat ze genezen. Je denkt dat je van de pijn ontsnapt en deze vergeten bent, maar het is niets meer dan stagnatie. Je kan niet verder gaan zonder die pijn.



Ontsnappen van de duisternis en stappen in een nieuwe wereld is alleen af en toe toegelaten. Dan, wanneer je de eerste stap zet in die andere wereld, kan je dingen zien van een heel ander standpunt. Je vergeet de werkelijkheid en gelooft in wat je wil geloven! Zelfs wanneer dit alleen maar voor heel even is. Je bent duizend sterren verwijderend vanwaar je eerder was en je wil ze blijven tellen. Ik sluit mijn ogen en glimlach gewoon omdat ik weet dat ik ze nooit allemaal zal kunnen tellen. Het gaat over dingen vinden en dingen proberen, zelf wanneer ze nooit gevonden zullen worden of nooit uitgeprobeerd zullen worden. Het gaat over jezelf uitdagen om over die drempel springen en die muur omver te duwen, want alleen jij kan jezelf overtuigen om hoog genoeg te springen ook al vind je in de eerste plaats geen geschikte reden om te springen. Het gaat over dingen vinden, maar vind de andere dingen waar je nooit naar zocht.



En ze mag dan meer realistisch zijn dan mij, maar ze blijft rennen en rennen. Eindeloos rennen zodat ze langzaam uit mijn zicht verdwijnt. Niemand die haar tegen kan houden want haar voeten weten van geen ophouden. En ondanks ze zal blijven rennen, weg van alles dat haar achtervolgd en zal blijven achtervolgen, vlucht ze het liefst. Of het nu langs wegen of grasvelden zijn, door de beken en rivieren van de vergetelheid. Ze zal niet stoppen, want ze blijft rennen naar niets.



Er een tikkend geluid in mijn hoofd en naargelang hoe snel het tikt, weet ik wat er kan gebeuren. Een verwachting die je achter gesloten deuren probeert te houden. Kloppen, kloppen  en het blijft kloppen tot ze uiteindelijk genoeg geklopt hebben om de deur te doen openen. Het onverwachte dat je eigenlijk verwacht hebt. De draden, die vele draden die blijven in de knoop. Wie, jij, ik, wij, ons, waar naartoe? Je vraagt niet, maar je weet het. Je weet alles en zij weten dat jij alles weet, maar zonder dat ze iets gezegd hebben lijken ze het ook ergens te verzwijgen. Achter gesloten deuren, maar de ramen staan open. Ik kan ze zien, maar niet horen, maar ik weet het, jij weet het, wij weten het allemaal en toch is er die spanning. Verbergen, onzichtbaar als dikke mist voor je ogen. Een open boek dat tegelijk gesloten is, maar wil je eindelijk open kaart spelen, dan lijkt niemand te luisteren. We zwijgen allemaal en ondanks we elkaar allemaal willen helpen, lijken we het niet vol te houden, want de deur is gesloten, de ramen open. Er is een drempel, een lijn, een knelpunt. We proberen, maar we halen het niet, ook niet samen, maar zeker niet alleen. We weten niet hoe we elkaar moeten steunen ondanks dat iedereen zo hard zijn best doet. Er is een tikkend geluid in mijn hoofd, een tikkend geluid dat me dag en nacht achtervolgt en ondanks ik altijd uitkijk naar deze periode, zal het tikken het deze keer niet oplossen.


Source: http://if-you-leave.tumblr.com/
⇐ oldernewer ⇒