De zon was warm de laatste dagen. Ik zit en kijk gewoon naar al de wolken. De blauwe hemel, de zacht zuchtende wind komt dichter bij mijn ogen. Een herinneringen die niet wil komen. Het wordt moeilijker elke dag, want jaren en minuten vliegen voorbij en voor we het weten zijn we oud. De volwassen wereld maakt plannen om de middernachtwandeling te begrijpen. "Laten we vechten vandaag, het is oorlog" zeggen we. Steek je hand maar uit en strijd er tegen. Het heeft geen zin, maar de eenzame harten zijn moeilijk te weigeren. Verdwaald en nooit gevonden. Ik kan geen nieuwe ronde aan. De gedachten worden uit elkaar getrokken door de golven van het grasveld. Starend naar een gat in de wazige zon die schreeuwt terug naast haar zijde te staan. "Ik wil niet alleen zijn. Dan kom en niet." Zelfs de dingen die ik eerder voelde, geboren in het geluid van geklop op mijn deur. Ik blok mijn gedachten en vlieg uit het zicht. "Was dit een wazige droom?" Een geheime plek voor jou en mij waar elke dag leuk en nieuw is. Een simpele tijd speelt in onze gedachten en we vertellen dit verhaal opnieuw. Een vliegtuig schiet door de lucht. "Wat is het helder". We staren met grote ogen. Hoe zag jouw gezicht eruit toen? Ik weet niet waarom, maar ik kan het helemaal niet zien. Een verwelkomende pijnigende realiteit loopt voorbij en heeft me snel gepasseerd. Onze gekozen dagen gaan langzaam voorbij, maar kan elke seconde neervallen. Speeltijd is over in enkele dagen. Volwassenen zijn bang en kijken weg. Ik denk dat ergens langs de weg, we realiseerden over... we voelen een wereld die rond en rond draait. We zien een doodgaande zon onder gaan. "Vergeet nooit vooruit te gaan". Onze voeten stappen, lopend om de toekomstige dagen te ontmoeten, wegdromend van de morgens die we maakten. We kunnen niet terugkeren, we wandelen vooruit. "Verandering is weten dat je niet alleen bent". Maar ik weet diep vanbinnen dat alles voorbij is. Onze geheime plek is onze laatste pagina. Verloren zoals we waren en wat we vonden. We zullen dit verhaal opnieuw vertellen. De eenzame kinderen zullen staan en eigen gedachten zullen spreken. Dag na dag zullen zij de pagina omslaan en wij, wij zullen elkaar terugzien. Vernieuwend, is het niet? Een zomerlucht zo helder als de dag. Zullen we deze lucht samen inademen en proberen niet te wenen. Het is tijd om dag te zeggen tegen deze geheime plaats van mij en jouw. We lachen ons door deze zomerdagen. "Herinner elke pagina ergens en we misschien ontmoeten we elkaar" zo zal ik het opnieuw afbeelden.
