zondag 20 oktober 2013 @ 14:11 0 stares
De donkere wolken waren mooi, mooier dan ooit te voren sinds ik meer geneigd was naar de duistere kant over te gaan, dat sprankje hoop te vergeten en het met een zilveren zwaard te doorboren. Het zou minder pijnlijk zijn om datgene waar je het meest om geeft gewoon achter te kunnen laten. Het boek dat volgeschreven staat terug leeg te maken en het vervolgens op de grond te laten vallen. Het moment dat het de grond raakt ben je licht, want je hoeft het niet meer mee te nemen, maar wat wacht er dan daar? Een donker gordijn dat zowel overdag als s ’nachts geen zon noch maan binnenlaat. Wat als een gedicht mooier klinkt dan een lied dat met de zelfde woorden is ontstaan. Zou het dan gedwongen zijn zich te hervormen in ander vorm?
Het lijkt erop dat deze duisternis moeilijke kanten heeft,
maar wit wordt veel makkelijker zwart gemaakt. Uiteindelijk zullen we allemaal
verleid worden door dat gordijn dat noch zon of maan laat zien, sinds de mooie
dingen in het leven zullen verwelken en welke bloem bloeit de tweede keer nog
mooi?
De muren hebben oren en niet alleen de muren, elk woord heeft een weg naar een ander oor die het opvangen zou. De interpretatie ligt dan in de handen van de persoon die het opvangt, maar meestal worden woorden fout geïnterpreteerd. Begrijpen mensen elkaar wel werkelijk ondanks we toch dezelfde taal spreken, of andere vreemde talen kunnen begrijpen. Elk wezen denkt op zijn eigen unieke manier, maar een ander echt begrijpen is een ander verhaal. In mijn opinie zijn mensen de enige wezen die elkaar niet kunnen verstaan. Misschien omdat ze te egoïstisch zijn of ze niet willen weten wat er in andere hoofden rondspookt, maar het zou ook kunnen dat ze gewoon een taal spreken die andere betekenissen heeft dan de werkelijke woorden. Mensen zeggen niet onmiddellijk wat er op het hart ligt en door onrechtstreekse woorden zullen ze elkaar nooit begrijpen. Mensen proberen dingen goed te doen en denken dat ze het goed doen, terwijl ze in feite moeten denken aan hoe ze de andere moeten laten denken dat ze het goed doen. Mensen die dingen goed doen en alles eraan doen om iets goed te doen worden hier niet voor beloont. Je moet geluk hebben met de mensen die je ontmoet en de mensen die je begeleiden, want als zij jou niet begrijpen en zij geen begrip tonen, kunnen ze je er onderdoor trekken, ook al weet jij van jezelf dat je hard werkt. Elke keer opnieuw die bevestiging dat je niet goed bezig bent, terwijl je elke dag en elke nacht die chaos in je hoofd verwerkt en die brokstuk terug inslik. Slapeloze nachten, en waarom zou ik mijn taal dan niet aanpassen. Omdat ik het lef niet heb? Omdat ik onderdanig ben? Omdat ik die grote mond begraven heb in de grond en niet meer weet waar en nu besef ik hoe hard ik deze nodig heb. Ik ben nooit goed geweest in dingen over me heen te laten waaien, want het enige wat rond mij draait is een tornado. Mijn zelfvertrouwen is afgenomen en nu liggen ze als bladeren op de grond. Het enige wat ik nog kan doen is ze met sterke lijm terug bevestigen aan de takken waaraan ze eerder nog bevestigd waren, maar het vraagt veel tijd om ze allemaal terug op de juiste plaats te krijgen. Ze hangen niet stabiel want met een harde windvlaag kunnen ze zo weer allemaal op de grond liggen. Deze op de grond laten liggen kan ik niet want dan zou ik moeten accepteren te leven in een bos vol kale takken die me tegen noch de wind of regen zouden beschermen, dus neem ik nu opnieuw een blad en blijf ze kleven tot ze stevig genoeg zijn om zich te kunnen afweren tegen de hevigste storm. Wanneer ik dit gedaan had, zou ik weten dat ik sterk genoeg was om door te zetten, zelfs wanneer ik diep van binnen zou verzetten tegen de pijn.
En dan krijg je de onzin. Hoe noem je die onzin, die onzin die door je hoofd draait wanneer je alleen maar aan de foute dingen lijkt te denken. Een helse nachtmerrie die zich in de echt wereld afspeelt. Iets dat geen orde of structuur heeft en je alleen de chaos terug in chaos kan schikken. Niets heeft een plaatsje. Hoe noem je dat gevoel wanneer je wilt weglopen maar je alleen maar in die zetel blijft zitten omdat je niet weet waar naartoe. Sinds wanneer zijn wij zo bang dat alles in mijn hoofd blijft draaien en ik niet meer durf te ondernemen. Ik kan deze druk in mijn hoofd geen plaats geven. Mijn hersenen zijn koude pap en lijken mijn raadsels niet op te lossen. Heeft mijn bestaan een betekenis, kan ik er nog naartoe gaan zonder eigenlijk te weten of ik wel terugkom. Waarom blijf ik vasthouden aan die veiligheid terwijl ik tegelijkertijd denk aan risico’s nemen die alles om kunnen omdraaien. Grandioos positief of negatief. Het is dat gevoel om alleen gelaten te worden en deze keer laat je het eindelijk tot je doordringen omdat er geen andere vluchtweg meer is. De waarheid ligt daar, daar voor je voeten. Je raapt het op en eet het op zodat heel je lichaam overspoelt wordt met die leegte. Het zuigt alles op waar je nog een seconde geleden aan hebt vastgehouden. Je zakt neer op de grond en kan alleen nog voor je uitstaren alsof het enige dat voor je ligt een zwart schilderij is waar je door moet kruipen. Je weet niet wat er op je wacht en op een of andere manier kan het je ook allemaal niet meer schelen. Wat mensen denken, wat je denkt, wat je altijd wou bereiken. Je zou het zonder er bij na te denken gewoon achterwege laten. Al je geld aan een dakloze geven en over de sporen lopen wanneer de blokkades naar beneden zijn, want opnieuw, het kan je allemaal niet meer schelen. Elke mens wordt alleen geboren op de wereld en deze is ook bestemd om alleen te sterven. Iedereen beseft dit, maar niemand die het effectief tot zich door laat dringen tot het steeds dichterbij komt. Hetgeen wat de mens het meeste vreest is eenzaamheid. Om te verkwijnen zonder iemand die je een steunende hand kan bieden. De angst om vergeten te worden en geen betekenis te hebben. Niemand die een geruststellende hand op je schouders legt en kan zeggen; ‘het komt allemaal wel goed.’ Het enige wat ik voor mijn ogen kan zien was een dikke mist die eindeloos bleek door te gaan en wachten tot het zou verdwijnen, was geen optie want hij zou me blijven omsingelen. Soms is het enige wat je gewoon ziet die dikke mist en het enige wat je zult zien, zal die die dikke mist blijven.
woensdag 16 oktober 2013 @ 11:18 0 stares
Video by: Ryan Woodward
zaterdag 12 oktober 2013 @ 11:09 0 stares
Waar ben je kleine reiziger? De zon is al aan het verdrinken
in de woestijn en wanneer de warme gloed langzaam verdwijnt kijk ik op. De
sterren lijken terug te kijken, zo mooi en zo helder. Kleine reiziger, de wind
is omringt met schaduwen, maar ik weet zeker dat jij ergens tussen deze sterren
verborgen zit, wensend om me nog een keer te betoveren met die rustgevende
glimlach die me zal leiden om elke keer opnieuw een stap vooruit te nemen.
Ik zal mijn tranen geven aan de bomen en alle planten die me omringen en
wanneer de rozen bloeien zullen ze mijn verhaal vertellen. Ik weet welke
woorden ik heb achtergelaten en de sterren zijn akelig stil. Waar ben je kleine
reiziger? Ik zal zoeken naar die glimlach die ergens verborgen zit in de stilte
van de nacht. Kan jij me zien, zien hoe ik hier nu sta onder deze sterrenhemel
die lijkt terug te staren. Laat alstublieft iets van je horen, want mijn
zoektocht gaat door zolang ik die glimlach niet heb gevonden. Nu adem ik eens
diep in en morgen zal ik opnieuw naar de hemel kijken, opnieuw naar jouw hemel
kijken en hopelijk reflecteren jouw ogen in de sterren waarin ik die glimlach
kan waarnemen.
vrijdag 4 oktober 2013 @ 05:41 0 stares
Ik ben Ruby en zoals de titel zegt wil ik graag enkele herinneringen delen. Herinneringen die plots opduiken door te snuffelen door oude fotoboeken of andere redenen. Herinnering die lang geleden zijn en herinneringen die recenter zijn, misschien zelfs herinneringen die nog moeten komen. Ik wens jullie veel plezier op mijn blog en hopelijk moedig ik jullie aan om zelf iets met jullie herinneringen te doen of herinneringen bij te houden voor ze weer in vergetelheid opgaan.
x Ruby
.jpg)
source: http://weheartit.com/entry/66845445