Wanneer ik naar mezelf kijk, dan zie ik een jonge vrouw die niet wil opgroeien alsof ik alles nog eens wil herbeleven, alleen wil ik deze keer andere dingen uitproberen. De dingen uitproberen waarvan ik eerder de kans niet voor heb gehad. Dingen die ik door mijn vingers heb laten slippen of die uit mijn handen zijn gerukt. De wil om terug te keren is harden wanneer je beseft dan het speelse moet verdwijnen en je meer verantwoordelijkheden zult moeten opnemen. Er is een druk op mijn schouders die zegt wat ik moet doen, wat ik niet mag doen en hoe het verder moet gaan. Een optimistische geest die onder dwang gehouden moet worden en diepe verhalen vanbinnen die nog meer begraven moeten worden. Noemt men dat volwassen worden. Het wegdrijven van alles waar je eerst zo van gehouden hebt, maar nu opeens worden gezien als onvolwassen en belachelijk?